Oyunun çocukların hayatında önemli bir yer kapladığı çok öncelerden biliniyordu. 18. Yüzyılın başında Rousseau Emile adlı, çocuk eğitimi hakkında yazdığı kitapta, çocukların dünyasını anlamak için, onların oyunlarını gözlemlememiz gerektiğini belirtmiştir. Ayrıca Rousseau, bu kitapta, çocukluk dönemi hakkında şunları söylemiştir. “Çocukluğa derin bir saygı göster ve onu iyi veya kötü bir şekilde yargılamak için acele etme… Hayatın gidişatına müdahale etmeden ne olacağını bekle… ” (Rousseau–1762/1830)

1903’te Froebel İnsanların Eğitimi adlı kitabında oyunun sembolik parçalarını vurgulamıştır. Oyunun doğasında belirgin bilinçli veya bilinçsiz amaç olduğunu belirtmiştir. Bu yüzden anlamı için oyun incelenebilir. “Çocukluğun en üst gelişimi oyundur. Çünkü bu çocuğun ruhunda neler olduğunu tek başına serbestçe ifadesidir… Çocukların oyunu sadece bir spor değildir, birçok anlamlarla doludur.” (Froebel–1903) 

Yönlendirilmemiş oyun terapisi çocuk merkezli bir oyun terapisidir. Terapist çocuğu kesinlikle yönlendirmez. Bu terapi yönteminde Aktör çocuktur, çocuk oyun odasında istediği gibi haraket edebilir, istediği oyuncaklarla oynayabilir. Terapistin görevi çocuğun duygularını, başka bir dille çocuğa geri yansıtmaktır. Yönlendirilmemiş oyun terapisinin kurucusu Virginia Axline'ye göre, çocuk oyun oynayarak, duygusal sağaltımını gerçekleştirebilir. Önemli olan çocuğa, negativ duygularını dışarı vurabileceği bir ortam sağlamaktır. Terapistin oyun terapisinde ki görevi, çocuğun duygu ve düşüncelerini, hiçbir yorum katmadan, geri yansıtmakdır. Terapist ayna görevi görmektedir. Terapi de çocuğun oynadığı her oyuncağın ve oyuncakla oynama biçiminin bir anlamı vardır. Bazen oyuncak bir asker, çocuğun babasını projekte edebilir. Çocuk gerçek hayatta babasına duyduğu öfkeyi, oyuncak askere yansıtabilir. Çocuğun gerçek hayatında yaşadığı öfkeyi, üzüntüyü ya da korkuyu, oyun odasında dilediği şekilde dışarı vurmada özgürdür. Bu duyguları sağlıklı bir şekilde dışarı vurduğu takdirde, bu duygular çocuk için daha normal hale gelmektedir. Aile de gerekliği desteği sağlıdığı takdirde, çocuğun negativ duyguları son bulmakta ve çevresine daha iyi uyum sağlamaktadır.